مفتون و فیروزه :دوره دو جلدی

توضیحات محصول

کتاب روایتگر قصه ی زندگی طیف خاصی از انقلابی های مشهد است. از این طیف بسیار بودند کسانی که در خیلی شهرهای دیگر زندگی می کردند. وقتی شروع به خواندن کنید، چون از این و آن شنیده اید که قرار است رمانی درباره ی انقلاب بخوانید، احتمالاً تعجب خواهید کرد که بیشتر اتفاقات حول محور روابط میان هنرمندان می افتد. برخلاف آنچه معمولاً می بینیم، در مفتون و فیروزه صرفاً با گروهی مبارز اسلحه به دست و سیاسیون اسلامی و توده ای طرف نیستیم. چند نفر دست اندرکار تئاتر که درگیر مبارزات انقلابی اند. اما به سبک خود. به لحن و مرام خود.این گنجاندن «انقلاب اسلامی» در فضای هنری را می توان به فال نیک گرفت. مفتون و فیروزه با ما از تئاتری حرف می زند که هنرش تنها برای هنر نیست و تعهد هم در آن از جایگاه ویژه و انکارناپذیر و حتی سرنوشت سازی برخوردار است. همان تعهدی که دمیدنش را امام خمینی لازمه ی هنر به ذات خود می داند. می بینیم که در بحبوحه ی انقلاب، به غیر از کسانی که در زندان ها و مسجدها مبارزه می کردند، هنرمندانی هم بودند که روی صحنه ی تئاتر از متون کلاسیک مفاهیم مقاومت بیرون می کشیدند و سرخاب و سفیدآب ایستادگی در مقابل طاغوت به چهره می زدند. می بینیم که «انقلاب اسلامی ایران» بزرگ تر از آن چیزی بود که فکر می کردیم. وسیع تر بود. پهناورتر بود و عمیق تر. این قصه ی بلند را سعید تشکری به شکلی خوشایند نوشته. به واسطه ی قرابت شخصی اش با تئاتر، همه چیز تصویری و چیده شده است. انگار صفحات پرده ی سینما هستند و خوانندگان، تماشاگران مبهوت و ماتی که دارند ده سال تکاپوی فراموش شده ترین انقلابی های یکی از فراموش شده ترین شهرهای مهم کشورشان را می بینند.مفتون و فیروزه را نه می توان اثری صرفاً داستانی خواند، و نه می شود کتابی پژوهشی دانست که حاصل مطالعات تخصصی پدیدآورنده اش است. این قصه گراییِ توأم با واقعیات، اعتمادبه نفس بسیار باارزشی به خواننده می دهد که می تواند با اتکا به آن خود را بسیار آسان در اختیار جریان کلمات قرار دهد. این توسلِ هوشمندانه به واقعیات را می توان با حضور شخصیت «آقا سید علی» در کتاب باور کرد. آقا سید علی که همان رهبر خودمان است، در کسوت روحانی مبارزی ظاهر می شود که آمد و رفت اش مایه ی دلگرمی شخصیت هاست و ارجاعات نویسنده به نشانه های بارز وی، هم به صورت مفتون ها و فیروزه های کتاب لبخند می آورد، و هم مخاطبِ درگیر شده با این قصه ی واقعی را بر سرِ ذوق.یکی از اولین ویژگی هایی که در این اثر برجستگی خود را به رخ می کشد، ضرب آهنگ نسبتاً تند آن است. فصل های کوتاه و جمله های کوتاه تر. ریتمی که به درستی منطبق است بر فضای حاکم و رسالتی که نویسنده برای خود قائل بوده؛ وزیدن بر ایستادگی های یک شهر در برابر ظلم، مثل نسیمی که نه مثل طوفان دچار خلاصه نگری و اجمال است، و نه چون هوایی ساکن، مبتلا به رخوت و انفعال. این انفعال را در خیلی از آثار شبه تاریخی ایران می بینیم. کرختیِ فزاینده ای که گویی تبدیل به یک نوع ژست روشنفکرانه شده و اغلب از آن با نام «بی طرفی» یاد و دفاع می کنند. اما سعید تشکری انگار آن هیاهوی عاشقانه ی دهه ی پنجاه را از قاب دیگری تماشا می کرد. چرا که در خط به خط کتاب می توان جبهه و طرفِ او را لمس کرد و وابستگیِ هنوزش را به آرمان های زیبا و محترم کسانی رصد کرد که جان و جوانیِ خود را به پای دفاع از جوهره ی آزادگی گذاشتند. کسانی که آزادگی را به آن آزادی ولنگار ترجیح دادند و همیشه به ستون هایی استوار قائل ماندند تا بشوند پری و ستاره و حبیب و مفتون و فیروزه.