درس سحر: شرح ابیاتی از حافظ شیرازی

توضیحات محصول

تفاوت این کتاب با دیگر شارحان در چیست؟ در میان شارحان دیوان حافظ، آنان که علاوه بر دانش ادبی، از ذوق عرفانی و صفای باطن و آگاهی ژرف به مبانی دینی نیز برخوردار بوده‌اند، توانسته‌اند پرده از رازهای نهفته در کلام خواجه بردارند و حقایق مستور در آن را آشکار سازند و هم‌آهنگی آن با ثقلین را نشان دهند، و مرحوم حضرت آیت‌الله محی‌الدین حائری شیرازی (ره) از آن جمله بودند. شرح ایشان، نه صرفاً تحلیلی ادبی، بلکه گشایشی روحانی و معرفتی به سوی دنیای پر رمز و راز حافظ است. برشی از کتاب : حافظ وقتی‌که از میکده و خرابات سخن می‌گوید، منظورش فراموش کردنِ خود است؛ اما بعد از فراموش کردنِ دیگران: زاد راه حرم وصل نداریم مگر                     به گدایی ز در میکده زادی طلبیم اشکِ آلودهٔ ما گرچه روان است ولی                  به رسالت سویِ او پاک‌نهادی طلبیم لذت داغ غمت بر دل ما باد حرام                  اگر از جور غم عشق تو دادی طلبیم می‌گوید اگر در این راه که می‌آیم، اتفاقاتی پیش آمد، و من دادخواهی کردم، لذتِ غم تو بر من حرام باشد! «لذت داغ غمت بر دل ما باد حرام». چه زیبا حرف می‌زند! لذت و داغ و غم را با هم می‌آورد. می‌گوید غمِ تو چقدر لذیذ است؛ اگر ما دادخواهی کردیم، این لذت بر ما حرام باشد! ازاین‌رو در روایت داریم که اگر کسی مفتون و دل‌باختۀ دنیا شود، به بلاهایی مبتلا می‌شود که کمترینش آن است که خدا لذت مناجات با خودش را بر او حرام می‌کند. چنین کسی درک نمی‌کند که صحبت کردن با خدا چقدر لذیذ است. این ظرافت است که می‌گوید: «لذتِ داغ غم»! می‌گوید این غم اگر آتشم بزند و داغم بکند، چه لذتی دارد این داغ غم: